Biz ebeveynler özel çocuklarımızın gelişimi, eğitimi için her türlü fedakarlığı, çabayı gösteriyoruz, yaşamımızı onların ihtiyaçlarına göre planlıyoruz. Pekala bunu yaparken neyi kaybediyoruz? Eş olmayı? Kendi duygusal ihtiyaçlarımızı? Bu yorucu süreçte neden yük en fazla anneler üzerinde? Babalar kolaya kaçıp bu yükten kaçıyor mu? Eşler çocuklarına odaklandıkları kadar, birbirlerinin duygularının farkında mı? Ülkü hanımın bu yazısında, eğitimcilerin ve ebeveynlerin belki hiç sorgulamadığı, farkında olmadığı noktalara değinmiş. Yazısının sonundaki çözüm önerisi de “Ahh keşke” denecek bir çözüm. Mutlaka okunması ve üzerinde ciddi düşünülmesi gereken bir yazı.